Μία καταστροφή των μέσων ενημέρωσης όπως και καμία άλλη

Τα έντυπα μέσα γεμίζουν τις στήλες τους με τεχνικούς όρους όπως ο διπλασιασμός του χρόνου και με στατιστικά στοιχεία που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν απότομες αυξήσεις χωρίς να εξηγούν το ιστορικό, το νόημα και τη συνάφεια. Το κοινό έχει κολλήσει με την ιδέα ότι θα ήταν μια κακοήθης ασθένεια. Αυτή η εντύπωση πρέπει να τονιστεί με τη διατύπωση ότι θα ήταν ένας νέος ιός Το γεγονός ότι ανακαλύφθηκε μόλις πρόσφατα κρύβεται….

Τα μέσα εκτύπωσης γεμίζουν τους κίονες τους σχεδόν διαρκώς με τεχνικούς όρους όπως ο χρόνος διπλασιασμού και με στατιστικά στοιχεία τα οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν απότομες αυξήσεις χωρίς να εξηγούν το φόντο, το νόημα και τη συνάφεια. Παραμένει με το κοινό ότι πρόκειται για κακοήθη νόσο. Αυτή η εντύπωση πρέπει να υπογραμμιστεί με τη διατύπωση ότι πρέπει να είναι ένας νέος ιός. Το γεγονός ότι ανακαλύφθηκε μόνο παραμελήθηκε.

Κάθε μέρα η τηλεόραση διεισδύει σε μονάδες εντατικής θεραπείας και τα καθημερινά νέα δείχνουν εικόνες αβοήθητων ατόμων σε συσκευές. Η αισθησιακή λαγνεία έρχεται πριν διατηρήσει την αξιοπρέπεια.

Ακόμη και οι νυχτερινές ταινίες εγκλημάτων δείχνουν πτώματα συνεχώς. αυτές οι ταινίες δεν μπορούν πλέον να κάνουν χωρίς την απεικόνιση αίθουσας παθολογίας. Με αυτόν τον τρόπο, το ακροατήριο φτάνει στο μούδιασμα και ταυτόχρονα ο φόβος ανατράφηκε ότι κάποιος θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί τόσο απογοητευμένος.

Ασυναγώνιστοι πολιτικοί, όπως ο Lauterbach, υποστηρίζουν ελκυστικά εικόνες τρόμου από συσκευές που σώζουν ζωές αλλά λείπουν. Πρόκειται κυρίως για τους ίδιους πολιτικούς που ευθύνονται για την καταστροφή των συστημάτων υγείας στις νότιες χώρες της ηπείρου. Και ποιος δεν σκέφτεται την πρόσφατα εφαρμοζόμενη ιατρική βοήθεια αυτοκτονίας;

Δεν είναι ένας ιός είναι το τέρας, το είχαμε στο κύμα της γρίπης πριν από δύο χρόνια, όταν είκοσι πέντε χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν σε δύο μήνες και κανένας δεν ενδιαφερόταν, αλλά το πολιτικό όργανο που εκμεταλλεύεται τη ντροπή και την ανυπομονησία των ανθρώπων είναι το τέρας.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει ήδη προειδοποιηθεί. Ήταν σαφές μεταξύ των επαγγελματιών παρατηρητών ότι θα συνέβαινε η σύγκρουση. Οι τιμές των μετοχών έφθασαν στα ύψη, οι τιμές των προϊόντων μειώθηκαν και η υπερπαραγωγή στις βιομηχανικές χώρες δεν μπορούσε να σταματήσει ακόμη και με τα μοντέλα μίσθωσης και τα προσωρινά κίνητρα αγοράς (μαύρη Παρασκευή). Η μεταφορά της παραγωγής σε χώρες χαμηλού μισθού έφθασε τα όριά της. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η υπερβολική ανισορροπία στο εξωτερικό εμπόριο δεν θα μπορούσε να είναι μια βιώσιμη οικονομία. Μία λεγόμενη φούσκα (πιο πρόσφατα στην ακίνητη περιουσία) μετά από μια άλλη εμφανίστηκε.

Οι πολιτικοί, που φυσικά ήξεραν ακριβώς ότι η κατάρρευση ήταν επικείμενη, ήλπιζαν να είναι σε θέση να σύρουν την αποκάλυψη στην περίοδο μετά τις γενικές εκλογές. Με αυτή την έννοια, η συνεχής ομιλία του Altmaier, που είχαμε ξύνει από την κρίση, σήμαινε. Τη στιγμή της ακραίας κλιμάκωσης, η διάσωση ήρθε με τη μορφή του Δρ. Drosten που εμφυσήθηκε ιό corona σε ιό δολοφόνου.

Τώρα, ο πολιτικός μηχανισμός θα μπορούσε να δείξει την εξουσία του και να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα: να τιμωρήσει, να αποδώσει, να χωρίσει και να υποτάξει τον λαό. Και η καγκελαρία εξακολουθούσε να βρίσκει την ανησυχία να δηλώνει ανήθικη, που δεν προσαρμόζεται και επομένως θέτει σε κίνδυνο τους παλιούς και τους άρρωστους. Για χρόνια, όμως, οι ηγέτες ισχυρίστηκαν ότι ήταν κωφοί, όταν δόθηκε προσοχή στην επείγουσα περίθαλψη. Οι χώρες της Ανατολής ήταν καλύτερα απορροφημένες προκειμένου να μειωθούν οι μισθοί εδώ, μέχρι που, για παράδειγμα, η λαϊκιστική κυβέρνηση της Πολωνίας δεν μπορούσε παρά να καταστήσει δυσκολότερη τη γραφειοκρατική είσπραξη.

Το συγκρότημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης προετοιμάζει τώρα τη διάκριση των ηλικιωμένων κατά τρόπο απαράδεκτο, κυνικό: οι άνθρωποι με έναν περιπατητή δεν τολμούν πλέον να βγουν έξω στους δρόμους, φοβούνται.