Μετρώντας τον υποψήφιο Schulz και την τελευταία ομάδα του SPD

Όταν κατέστη σαφές ότι ο Γκάμπριελ θα χάσει τη Μέρκελ ψηλά, έστειλε τον Martin Schulz την τελευταία στιγμή. Θα πρέπει να πάρει την ήττα και στη συνέχεια πίσω στο παρασκήνιο. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να γίνει καγκελάριος με τη βοήθεια της Αριστεράς.

Σε κάθε περίπτωση, ο Γκάμπριελ είχε δηλώσει ότι το αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών θα είναι αποκλειστικά για αυτόν. Ήξερε ότι οι δεξιές του θέσεις θα υποστηρίζονταν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τηλεόραση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης υπερέβησαν τότε ο ένας τον άλλον σε επαίνους του έργου του για τη φήμη της Γερμανίας και τον έδιωξαν σε δημοσκοπήσεις στην κορυφή. Σε καμία περίπτωση ο Γκάμπριελ δεν θέλησε να υποτάξει τον ηγέτη του κόμματος Schulz.

Ωστόσο, μετά τις πολύ χαμένες εκλογές, ο Schulz θεώρησε ότι η εμπειρία του στις Βρυξέλλες τον έκανε να ταιριάζει με τις ευρωπαϊκές πολιτικές προσωπικότητες και το αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών θα ταιριάζει στις κλίσεις του. Η βάση του SPD ήθελε έναν αρχηγό του κόμματος που τιμά τους άξιους συντρόφους σε εορτασμούς, μοιράζει σήματα τιμής και χαϊδεύει την ψυχή του κόμματος, αλλά πάνω απ 'όλα ο αρχηγός του κόμματος θα πρέπει να παρακολουθεί τα μέλη της κυβέρνησης για να αποτρέψει την απομάκρυνση των σοσιαλδημοκρατικών ανησυχιών. Σε αυτήν την κατάσταση, ο Gabriel και οι άλλοι ανταγωνιστές της ηγεσίας του κόμματος είδαν την ευκαιρία να απαλλαγούν από τον Schulz. Τα μέσα ενημέρωσης αποσπάστηκαν επιμελώς με την κατηγορία ότι ο Σουλτς είχε παραβιάσει την υπόσχεσή του να μην αναλάβει κυβέρνηση. Τώρα το αριστερό Nahles και το δεξί Scholz μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να ηγηθούν και να σκοτώσουν τον Gabriel και τον Schulz ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση, ο Maas, με το ανάστημα του priman, δεν θα αναπτύξει ένα επικίνδυνο αντίβαρο. (Έκανε επίσης πολύ καλά τον ενθουσιασμό στην κλίκα του Νετανιάχου).

Το πολιτικό ταλέντο του Schulz δεν ήταν αρκετό: η δικτύωση στην πολιτική σκηνή του Βερολίνου και, πάνω απ 'όλα, η απερισκεψία θα ήταν απολύτως απαραίτητη για να έχει την ευκαιρία να αποδείξει τον εαυτό του ως αρχηγός κόμματος.

Οπότε το SPD στέλνει το τελευταίο του contingent στον αγώνα και περιμένει για καλύτερους χρόνους. Η ανυπόφορη συζήτηση για τους κοινωνικούς νόμους του Schröder δείχνει ότι το SPD δεν θέλει να ομολογήσει την πελατεία του και συνεχίζει να επιδιώκει τη σωτηρία στη φτωχή μεσαία τάξη.