Ιταλία στην παγίδα λιτότητας

Η ιταλική κυβέρνηση δεν πρέπει να επενδύει, να αυξάνει τις συντάξεις και να ασκεί πιέσεις στους μισθούς. Θα πρέπει να σπαταλά την κρατική ιδιοκτησία των επιχειρήσεων και να παραμελήσει τα δημόσια καθήκοντα. Αυτό είναι το κλασικό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Αυτό απαιτεί η πολιτική τάξη εκτός της Ιταλίας, καθώς απαιτούν το hedge funds και οι οργανισμοί δημόσιων οικονομικών όπως το ΔΝΤ. Αυτό το πρόγραμμα έχει ήδη φέρει την Ελλάδα στην γόνατο και τώρα είναι η σειρά της Ιταλίας.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πάνω απ 'όλα οι Γερμανοί, είναι ζήλο ζήλο. Αν και το κράτος πληρώνει μόνο τον οικονομικό όγκο για τον οποίο εργάζονται οι πολίτες του, τα ΜΜΕ επαναλαμβάνουν συνεχώς την έννοια του χρέους σαν να ήταν ιδιωτική οικογένεια. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την πτώση του ποσοστού κέρδους, το οποίο μπορεί να σταματήσει μόνο με χαμηλή αμοιβή. Αυτό οδηγεί στην εξαθλίωση ενός όλο και μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Ένα μέρος της μεσαίας τάξης γίνεται οργή, ένα άλλο μέρος πρέπει να φοβάται για την ύπαρξή του και να φοβάται την πτώση στην κατώτερη τάξη. Η εξαθλίωση και η εξάρτηση από τις κοινωνικές παροχές οδηγεί στην κατάθλιψη και το άγχος και στην εξεύρεση μεμονωμένων τρόπων, σαν να υπήρχε προσωπικό χρέος.

Τα συνδικάτα είναι αδύναμα, επειδή εκείνος που μπορεί ακόμα να πουλήσει την εργατική του δύναμη έχει την εικόνα των ανέργων στο μυαλό και αντιστέκεται στις μισθολογικές απαιτήσεις.

Κατ 'αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία, ιδίως μετά τον καγκελάριο Brioni, έχει προχωρήσει. Με το συσσωρευμένο κεφάλαιο και με την υποστήριξη του χρηματοπιστωτικού κλάδου και με τη βοήθεια της ΕΕ, η Γερμανία μπορεί να εξαναγκάσει τους νότιους πολίτες στην πορεία λιτότητας. Η Ελλάδα είναι τώρα η σειρά της Ιταλίας και η Γαλλία είναι ήδη στο προσκήνιο. Αυτό κλήθηκε πριν από τη ναζιστική κατοχή μεγάλης κλίμακας οικονομίας. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο ιστορικό αναπόφευκτο σε αυτό, αλλά αυτό μπορεί να διακοπεί απότομα με την κατάρρευση του ευρώ.