ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ Είμαστε περισσότερο από τον φόβο

Το Womens March, ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα που προέκυψε αυθόρμητα μεταξύ των γυναικών των ΗΠΑ, με την ημέρα των διαδηλώσεων στις 22.01.17 Ιανουαρίου XNUMX, μπορεί να θεωρηθεί ιστορικό γεγονός. Ακριβώς όπως η παγκόσμια πολιτική αντίσταση εξασθένισε τη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο ρατσισμός και ο σεξισμός των συμμοριών των Ρεπουμπλικάνων στον Λευκό Οίκο ωθούνται προς τα πίσω.

Οι κάτοικοι του Πίτσμπουργκ και της Φιλαδέλφειας άκουσαν τις κλήσεις; Τι πρέπει να σκεφτεί ο εργάτης άνθρακα από την περιοχή εξόρυξης των Απαλαχίων, ποιος πρέπει να ασκήσει διαφορά για χρόνια για την αναγνώριση του πνεύμονα σκόνης του και μπορεί να πεθάνει πρόωρα, ενώ την ίδια στιγμή η φιλελεύθερη ανώτερη τάξη της ανατολικής ακτής γιορτάζει τις οικονομικές της υπερβολές χωρίς να τους ενοχλεί κανένας; Ποια ήταν η σκέψη του χαλυβουργού από το Ντιτρόιτ, ο οποίος εργάστηκε με βάρδιες στη λαμαρίνα έως ότου ήταν πενήντα και ξαφνικά εξαρτάται από την κοινωνική πρόνοια μετά το κλείσιμο της εταιρείας του; Τι λύπη είχε η γυναίκα, που μεγάλωσε τα παιδιά και εργάστηκε για χρόνια ως καθαρίστρια με έναν ελάχιστο μισθό και τώρα, για να ακούσει κανείς, πρέπει να αντιμετωπίσει τον τσαρλάτα που διαπραγματεύτηκε σε ακίνητα; Ή το φορτηγό από το Ουισκόνσιν που πρέπει να οδηγεί δώδεκα ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα, και όμως έχει μόνο ένα μικρό εισόδημα στα πρόθυρα διαβίωσης. Εν τω μεταξύ, μια πλούσια τάξη στη Φλόριντα παραδίδει τα δέματά τους από τον Αμαζόνιο από έναν Ισπανόφωνό αγγελιοφόρο και οι μπροστινοί κήποι τους φροντίζονται από Λατίνους. Στον ονειρικό κόσμο του Χόλιγουντ, ο άνθρακας, ο χαλυβουργός, ο οδηγός φορτηγού είναι ανύπαρκτοι. Οι προεδρικές εκλογές ήταν η μόνη ευκαιρία να ακουστούν. Για καλύτερα ή χειρότερα, έπρεπε να δώσουν τη φωνή τους στο δυνατό στόμα που το δημοκρατικό κατεστημένο έβαλε μπροστά τους με τη χρήση της ηθικής.

Ο ρατσισμός λοιπόν εμφανίστηκε ως συστατικό μιας ταξικής κοινωνίας που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί ανά πάσα στιγμή.