Η ιστορία του φιλελεύθερου συνταγματικού κράτους
Όχι, κύριε Prantl, δεν είναι τόσο απλό: ο Bill, ο Μπους και ο Μπαράκ έχουν κάνει το περιεχόμενο της παλιάς ιστορίας πιο ενθουσιώδες. Δεν είναι πλέον αρκετό να πείτε την ιστορία του πλυντηρίου πιάτων, που αυξήθηκε για να γίνει εκατομμυριούχος. Αυτό πίστευαν οι άνθρωποι εδώ και είκοσι χρόνια και, με απίστευτη έκπληξη, συνειδητοποίησαν ότι οι παραθαλάσσιες περιοχές γιορτάζονταν καθώς η χώρα είχε λιμοκτονηθεί. Οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν και η πολιτική τάξη μιλά για το φιλελεύθερο συνταγματικό κράτος. Οι μαύροι πολίτες πυροβολούνται σε μεγάλο αριθμό και πολλοί λευκοί πολίτες ζουν στην ανάγκη ύπαρξης. Βιώνουν ότι ο φιλελευθερισμός και η κρατική δημοκρατία είναι κάτι μόνο για την ανώτερη μεσαία τάξη χωρίς πρακτική χρησιμότητα γι 'αυτούς.
Και ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε έναν τόσο ψεύτη και έναν εξαπατητή ως πρόεδρος είναι μια επιπλέον ταπείνωση. Αλλά αξίζει τον κόπο να σκοντάψει το ιδεολογικό κουκούλι.
Όχι μόνο για να κατευνάσει το φόβο της υποβιβασμού, αλλά για να αποτρέψει πραγματικά την κάθοδο, βοηθά ενάντια στο νόμιμο-καστάνι Pied Piper.
Οι πολιτικοί δεν πρέπει να «λένε» τίποτα. Το να ζητάς μια καινούργια ή διαφορετική «αφήγηση» είναι ανοησία, τα προβλήματα θα πρέπει απλώς να έχουν άμεση επίλυση. Οι "Ιστορίες" δεν λειτουργούν αν αποδειχθούν γρήγορα παραμύθια ... και κανείς δεν θέλει να τις ακούσει όταν πρόκειται για σοβαρά προβλήματα.
«Πιστεύω ότι η γλώσσα μας δεν είναι πλέον κατανοητή. Οι πολιτικοί φοβούνται να αποκαλούν πράγματα με τα ονόματά τους. Μιλά μια νεκρή γλώσσα. "
Manuel Valls
Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ πλέον να δω και να διαβάσω τις θέσεις και σχόλια του κ. Prantl της SZ.
Ιδιαίτερα οι στίχοι του στην τρέχουσα κρίση των προσφύγων μου φαίνονται εντελώς άθλια!
Κατά τη γνώμη μου εντελώς αδιαφοροποίητη γνώμη με έκανε να διαγραφώ το Süddeutsche Zeitung μετά από χρόνια αναφορά 45.
Εάν ένας δημοσιογράφος απαιτεί περισσότερη ενθουσιασμό για τη δημοκρατία εν όψει της προσφυγικής κρίσης, πραγματικά έχω πρόβλημα να τον ακολουθήσω.