Ο ρατσισμός της γερμανικής, πολιτικής τάξης

Μετά τον πόλεμο, η πολιτική τάξη κατέστειλε με επιτυχία τον αντισημιτισμό της ως μια συγκεκριμένη μορφή ρατσισμού και ωστόσο ο ρατσισμός εξακολουθεί να εκφράζεται, τώρα εναντίον των Αράβων, ιδίως εναντίον των Παλαιστινίων. Αυτή η αλλαγή κρύβεται από την υποστήριξη της φασιστικής ισραηλινής κυβέρνησης. Δεν ήταν χωρίς λόγο ότι μετά τον πόλεμο βρίσκονταν οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του Ισραήλ σε δεξιούς κύκλους που είχαν ήδη υποστηρίξει τους Ναζί: Globke, Filbinger, Kiesinger, «Hessian Legacy». Και τα μέσα ενημέρωσης, πάνω απ 'όλα ο Τύπος Springer, επανέλαβαν αδιάκοπα τον ισχυρισμό ότι η υποστήριξη προς το Ισραήλ ήταν μέρος του ιδρυτικού μύθου της ΟΔΓ, το ανέβασε σε δόγμα με συνταγματικό καθεστώς. Και η κα Μέρκελ επέμενε υπακοή.

Ακόμα και η νεοφιλελεύθερη αφήγηση της πολιτικής τάξης της FRG δεν κάνει χωρίς τη δέσμευση προς το σημερινό, ισραηλινό κράτος. Ο έμφυτος ρατσισμός του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να είναι τόσο κομψός. Το γεγονός ότι η περιφερειακή υπερδύναμη του Ισραήλ διαπράττει αδιάκοπα τη δολοφονία, την ανθρωποκτονία και την καταπίεση των Παλαιστινίων, παίζεται παιχνιδιάρικα.

Ο ιδεολογικός συγχρονισμός δεν περιλαμβάνει μόνο το mainstream των μέσων ενημέρωσης: Τώρα η καλλιτεχνική κατεύθυνση του Triennale έχει επίσης τεθεί υπό πίεση με σκοπό την εκφόρτωση ενός σκωτσέζικου συγκροτήματος. Αυτό υποστηρίζει το BDS, ένα διεθνές, πολιτικό κίνημα για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Και φυσικά ο πρωθυπουργός του CDU Laschet υπερέχει με την εξαιρετικά λυπηρή άρνηση συμμετοχής στο άνοιγμα του φεστιβάλ.

Δημιουργείται η εντύπωση ότι η κατοχή της πολιτικής τάξης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης με τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και τη σύγκρουση Ανατολής-Δύσης πρέπει να αποσπά την προσοχή από τις ταξικές αντιφάσεις στη χώρα τους.